Одоби тиловати Қуръон

Баёни фазилати омӯзиши Қуръон.

Барҳазар доштани мардум аз беаҳамияти нисбат ба Қуръон.

Баёни одоби тиловати Қуръон.

Хутбаи аввал

الحمد لله الذي جعل القرآن ربیع قلوبنا ونور صدورنا وذهاب همومنا وغمومنا وسائقنا ودلیلنا إلی جنّاته جنّات النعیم. وأشهد أن محمداً عبد الله ورسوله، وأمينه على وحيه، وخيرته من خلقه، المبعوث بالدين القويم، والصراط المستقيم، أرسله الله رحمة للعالمين، وإماماً للمتقين، وحجة على الخلائق أجمعين. صلى الله عليه وعلى آله وصحبه والتابعين لهم بإحسان، وسلم تسليماً مقروناً بالرضوان. اما بعد:

Аллоҳи мутаъол мефармояд:

( إِنَّ الَّذِينَ يَتْلُونَ كِتَابَ اللَّهِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِيَةً يَرْجُونَ تِجَارَةً لَنْ تَبُورَ 29 لِيُوَفِّيَهُمْ أُجُورَهُمْ وَيَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّهُ غَفُورٌ شَكُورٌ 30 ) [فاطر: 30] «Касоне, ки китоби Аллоҳро мехонанд ва намозро барпой медоранд ва аз чизҳое, ки ба эшон додаем, пинҳону ошкор, харҷ мекунанд, онон чашми умед ба тиҷорате духтаанд, ки ҳаргиз беравнақ намегардад ва аз миён намеравад, то аҷрашонро пурра ва бокамол бидиҳанд ва аз фазли худ бар подошашон бияфзояд, чаро ки Аллоҳ омурзгор ва сипосгузор аст».

Дар олами ҳастӣ, ҳеҷ китобе дар фазилату бартарӣ ба пояи Қуръони карим намерасад, зеро танҳо ­Қуръон хулоса ва мағзи таълимоти ҳамаи Анбиёи Илоҳист, балки аз ҳама мавҷудоти офариниш бартарӣ ва волотар аст. Фазилати Қуръони Карим аз ҳамаи китобҳои осмонӣ бештару болотар аст, зеро китобҳои дигари осмонӣ барои замон ва мардуми хосе фурӯд омада буд, аммо Қуръон барои ҳамаи замонҳо то рӯзи ­қиёмат ва барои ҳамаи инсонҳо ва ҷинниён дар ҳамаи маконҳо, нозил шудааст ва ҳама муваззафанд ба дастӯроти он амал кунанд.

Қуръони Карим асари ҷуд ва бахшиши Илоҳист, ки бар қалби беҳтарин фард нозил шудааст ва Паёмбари Ислом (с) ҳам дар расонидани ин бахшиши Илоҳӣ кӯтоҳӣ накарда, балки ҳамаи он атоҳо ва мавҳибаҳои Илоҳиро ба инсонҳои мустаъид ва қобил, иблоғ кардааст. Бидуни тардид, таълиму тиловати Қуръон беҳтарин ибодатҳост. Паёмбари Акрам (с) мефармоянд:

«خيرکم من تعلم القرآن وعلمه». (صحيح بخاری)

"Беҳтарини шумо касест, ки Қуръонро ёд мегирад ва ба дигарон таълим медиҳад". (Бухорӣ).

Ва ҳачунин мефармояд:

«اقْرَؤُوا القُرْآنَ فَإِنَّهُ يَأْتِيْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ شَفِيْعاً لأَصْحَابِهِ" (روايت مسلم).

"Қуръон бихонед, зеро дар рӯзи қиёмат барои ёрони худ шафоъат мекунад". (Муслим).

Ва дар ҷои дигар мефармояд:

«يُؤْتَى يَوْمَ القِيَامَةِ بِالْقُرْآنِ وَأَهْلِهِ الَّذِينَ كَانُوا يَعْمَلُونَ بِهِ في الدُّنْيَا تَقْدُمُهُ سُورَةُ الْبَقَرَةِ وَآلُ عِمْرَانَ، تُحَاجَّانِ عَنْ صَاحِبِهِمَ». (روايت مسلم).

"Рӯзи қиёмат, Қуръон ва аҳлаш, ононе, ки дар дунё ба Қуръон амал мекарданд, оварда мешаванд ва сураҳои Бақара ва Оли Имрон дар пешопеши ӯ (Қуръон) ҳастанд ва аз ёронашон дифоъ ва ҳимоят меунанд". (Муслим).

Ҳамчунин мефармояд:

«الَّذِيْ يَقْرَأُ القُرْآنَ وَهُو مَاهِرٌ بِهِ مَعَ السَّفَرَةِ الْكِرَامِ البَرَرَةِ، والَّذِيْ يَقْرَأُ القُرْآنَ ويَتَتَعْتَعُ فِيهِ وَهُوَ عَلَيهِ شَاقٌّ لَهُ أَجْرَانِ.» (متفقٌ عليه).

"Касе, ки Қуръонро моҳирона (ва бидуни доштани иштибоҳ ва вақфа) бихонад, бо фариштагони бузургвору накӯкори ваҳй аст ва касе, ки Қуръонро ба сахтӣ ва ҳамроҳи вақфа бихонад ва он хондан барои ӯ сахт бошад, ду аҷр дорад". (Муттафақун алайҳӣ).

Ва мефармояд:

«مَثَلُ الْمُؤْمِنِ الَّذِي يَقْرَأُ القُرْآنَ مَثَلُ الأُتْرُجَّةِ: رِيْحُهَا طَيِّبٌ وَطَعْمُهَا طَيِّبٌ، وَمَثَلُ الْمُؤْمِنِ الَّذِي لاَ يَقْرَأُ القُرْآنَ كَمَثَلِ التَّمْرَةِ: لاَ رِيحَ لَهَا وَطَعْمُهَا حُلْوٌ، وَمَثلُ الْمُنَافِقِ الَّذِي يَقْرَأُ القرآنَ كَمَثلِ الرَّيْحَانَةِ: رِيْحُهَا طَيِّبٌ وَطَعْمُهَا مُرٌّ، وَمَثَلُ الْمُنَافِقِ الَّذِي لاَ يَقْرَأُ القُرْآنَ كَمَثلِ الحَنْظَلَةِ: لَيْسَ لَهَا رِيْحٌ وَطَعْمُهَا مُرٌّ». (متفقٌ عَلَيْهِ)

"Мисоли мӯмине, ки Қуръон мехонад утруҷҷа (себи биҳӣ) аст, ки ҳам бӯй ва ҳам маззаи хуб ва мисоли мӯмине, ки Қуръон намехонад, монанди хурмост, ки бӯй надорад, вале маззааш ширин аст ва мисоли мунофиқе, ки Қуръон мехонад, монанди райҳон аст, ки бӯйи он хуш вале мазааш талх аст ва мисоли мунофиқе, ки Қуръон намехонад, мисли гиёҳи Ҳанзал аст, ки бӯй надорад ва маззаи он низ талх аст". (Муттафақун алайҳӣ)

Эй мусалмон! Оёти Қуръони Карим сарчашмаи ҳидоят ва калимоташ маъдани иршод ва раҳмат аст. Касе, ки ба саъодати ҳамешагӣ алоқаманд аст ва саъодату хушбахтии ҳар ду ҷаҳонро мехоҳад, дошта бошад, бар вай лозим аст, ки рӯзу шаб бо Қуръон таҷдиди мисоқ карда ва иртиботашро бо он мустаҳкам ва устувортар созад ва оёташро ба ҳофизаи худ супурда ва бо мағзу фикри хеш даромезад, то дар партави он китоби осмонӣ, ба сӯи растагорӣ ва саъодати ҷовидонӣ раҳнамун шавад.

Паёмбари Акрам (с) мефармояд:

«إِنَّ اللَّهَ يَرْفَعُ بِهَذَا الكِتَابِ أَقْوَاماً وَيَضَعُ بِهِ آخَرِيْنَ». (روايت مسلم).

"Аллоҳ ба воситаи ин Қуръон касонеро баланд ва касонеро паст мекунад". (Ривояти Муслим)

Дар мавзеъи дигар мефармоянд:

«لاَ حَسَدَ إِلاَّ في اثْنَتَيْنِ: رَجُلٌ آتَاهُ اللهُ القُرْآنَ، فَهُوَ يَقُومُ بِهِ آنَاءَ اللَّيْلِ وَآنَاءَ النَّهَارِ، وَرَجُلٌ آتَاهُ اللهُ مَالاً، فَهُوَ يُنْفِقُهُ آنَاءَ اللَّيْلِ وَآنَاءَ النَّهَارِ». (متفقٌ عَلَيْهِ).

"Ҳасад варзидан ҷуз дар ду чиз ҷоиз нест: яке марде, ки Аллоҳ Қуръонро ба ӯ ёд додааст ва ӯ дар соатҳои шабу рӯз ба он қиём мекунад (ҳаққашро бо қироъат ва амалу таълим ба ҷо меоварад), дуввум: марде, ки Аллоҳ ба ӯ мол додааст ва ӯ дар соатҳои шабу рӯз онро сарф мекунад". (Муттафақун алайҳӣ).

Ва ҳамчунин мефармоянд:

«يُقَالُ لِصَاحِبِ الْقُرَآنِ: اقْرَأْ وَارْتَقِ وَرَتِّلْ كَمَا كُنْتَ تُرَتِّلُ في الدُّنْيَا، فَإنَّ منْزِلَتَكَ عِنْدَ آخِرِ آيَةٍ تَقْرَؤُهَا». (روايت أبوداود والترْمذي وقال: حديث حسن صحيح).

"(Дар ҳангоми вуруд ба биҳишт) ба қорӣ ва мулозими Қуръон (дар илму амал) гуфта мешавад: Қуръон бихон ва (аз пилаҳои биҳишт) боло бирав ва бо тадаббур ва таҷвид бихон, чунон, ки дар дунё бо тартил мехондӣ, дар воқеъ манзалати ту дар (ҳадди) охирин оятест, ки мехонӣ". (Ривояти Абӯдовуд в Тирмизӣ)

Бародарону Хоҳарон! Бар мусалмон лозим аст, Қуръонро рӯзона тиловат намояд, онро дур накунад, агар кул ё қисмате аз Қуръонро ҳифз дорад, бояд дар ҳифз кушо бошад.

Паёмбари Акрам (с) умматро дар ин маврид тавсия менамояд:

«تَعاهَدُوا هَذَا الْقُرآنَ فَوَالَّذي نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ لَهُوَ أَشَدُّ تَفَلُّتاً مِنَ الإِبِلِ في عُقُلِهَا". (متفق عليه(

"(Дар хондану тазаккур гирифтан) бар ­­Қуръон, мудовимат ва мулозимат дошта бошед, зеро савганд ба касе, ки ҷони Муҳаммад дар дасти ӯст, Қуръон аз шутури пойбаста дар таноб, гурезонтар аст, (Қуръон аз зеҳну ҳофизаи инсон аз шутуре, ки пояш аз таноб боз мешавад, зудтар мегӯрезад)".

Пас бар қорӣ ва мулозими Қуръон лозим аст, ин неъмати бузургро, ки Аллоҳ бар вай арзонӣ дошта, аз даст надиҳад, зеро вай монанди касест, ки шутурашро бастааст, ки агар аз он мувозибат кунад, онро хоҳад гирифт ва дар даст хоҳад дошт ва агар онро раҳо кунад, меравад. Аллоҳ ба мо тавфи­­­қ диҳад ва аз ҷумлаи касоне нагардонад, ки Паёмбар (с) дар мавриди онон дар рӯзи қиёмат шикоят хоҳад кард, чунон, ки Қуръони Карим мефармояд:

( وَقَالَ الرَّسُولُ يَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هَذَا الْقُرْآَنَ مَهْجُورًا 30 ) [الفرقان: 30]

«Ва Расул фармуданд: (шиквакунон ба сӯи Парвардигораш дар дунё) (Парвардигорам! Қавми ман), Қурайш, ё Аъроб, ё уммат (ин Қуръонро тарк ниҳоданд)», ва раҳо карданд.

Бояд донист, ки ин шикваи Паёмбар (с) ҳам акнун ва дар ҳар замоне, ки уммати эшон Қуръон раҳо кунанд, баланд аст.

Ибни Қайим (р) мефармояд: «Маҳҷӯр қарор додан ва тарк гуфтани Қуръон бар чанд навъ аст: яке аз ин навъ: гӯш наниҳодан ва имон наовардан ба он аст. дуввум тарки амал ба он аст –ҳар чанд, ки онро бихонад ва ба он имон оварад. Саввум: тарки ҳокимият ва доварӣ талабидан аз онаст. Чаҳорум: тарки тадаббур ва фаҳми маъноҳои он аст. Панҷум: тарки шифо хостан ва дармон ҷустан дар бемориҳои дилҳо аз онаст, ҳарчанде, ки баъзе аз ин анвоъ аз баъзе дигар сабуктаранд».

بارك الله لي ولكم في القرآن العظيم ونفعني وإياكم بما فيه من الآيات والذكر الحكيم. أقول قولي هذا وأستغفر الله لي ولكم ولسائر المسلمين انه هو الغفور الرحيم.

الحمد لله حمدا يليق بجلال وجهه وعظيم سلطانه ، وأشهد أن لا إله إلا الله وحده لا شريك له ، وأشهد أن محمدا عبد الله ورسوله ، صلوات الله سلامه عليه وعلى آله وأصحابه ومن سار على نهجه إلى يوم الدين وبعد:

Бандагони Аллоҳ! Барои тиловати Қуръони Карим, одоби хосе аст, ки бояд мусалмон онро муроъот намояд.

Дар мартабаи аввал, монанди соири ибодатҳо, бояд хос барои ризои ӯ таъоло тиловат намояд.

Ва дар ҳоли таҳорат ва бо вузӯ ба тиловат бипардозад.

Дар ҳоле, ки сивок кардааст, Қуръонро тиловат кунад.

Дар шурӯъи қироат нахуст, "Аузу биллоҳи минашшайтонирраҷим" мегӯяд, чун Аллоҳи Азза ва Ҷалла мефармояд:

( فَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرْآَنَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ 98 ) [النحل: 98]

«Он гоҳ, ки Қуръонро мехоҳӣ тиловат кунӣ, аз шайтони раҷим ба Аллоҳ паноҳ бибар».

Сипас «بسم الله الرحمن الرحيم» ро бихонад, ба ҷуз сураи Тавба, то бо инояти Аллоҳи мутаъол аз дахолатҳои шайтонӣ маҳфӯз бимонад.

Тартилро муроъот намояд, тавре, ки Аллоҳ амр фармудааст:

( وَرَتِّلِ الْقُرْآَنَ تَرْتِيلًا 4 ) [المزمل: 4]

«Ва Қуръонро бо тартил бихон!».

Тартил иборат азинаст, ки ҳуруфу калимотро равшан адо кунад ва вақфаҳоро риъоят намояд, он чунон тунд нахонад, ки ҳуруфу калимот ва вақфҳову фосилаҳо ба хубӣ адо нашавад. Дар маҷмӯъ бояд ҳуруфу калимотро хубу равшан ва дар айни ҳол муттасилу марбут ба ҳам адо кунад ва вуқуфу фавосили оётро муроъот намояд ва тавре бихонад, ки қалбҳоро ба ҳаракат оварад ва дилҳоро такон диҳад.

Ба пайравӣ аз Паёмбар (с) бо савти зебо тиловат кунад. Аз Барро бин Озиб ривоят аст:

«سَمِعْتُ النَّبِيَّ -صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ- قَرَأَ في العِشَاءِ بِالتِينِ والزَّيْتُونِ، فَمَا سَمِعْتُ أَحَدَاً أَحْسَنَ صَوْتَاً مِنْهُ». متفقٌ عليه.

«Аз Паёмбар (с) шунидам, ки дар намози ишо, сураи «Тин»ро мехонд ва касеро, ки аз ӯ хушсадотар бошад (надида ва) нашунидаам».

وعن أبي موسى الأشْعَرِيِّ رضيَ اللهُ عنهُ أنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قالَ لهُ: «لَقَدْ أُوتِيتَ مِزْمَارَاً مِنْ مَزَامِيرِ آلِ دَاوُد» متفقٌ عليه.

وفي روايةٍ لِمُسلمٍ: أنَّ رسولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ لَهُ: «لَوْ رَأَيْتَنِي وَأَنَا أَسْتَمِعُ لِقِرَاءَتِكَ البَارِحَةَ».

Аз Абӯмусо Ашъарӣ (р) ривоят шудааст, ки Паёмбар (с) ба ӯ фармуд: "қитъае аз садои хӯш ва алҳони "Оли Довуд" ба ту дода шудааст!".

Дар ривояим Муслим омадааст: Паёмбар (с) ба ӯ фармуданд: "Агар моро медидӣ дар ҳоле, ки ба тиловатат дишаб гӯш медодам!".

Дар вақти тиловати Қуръон, гиря кунад, ё ҳолати гиря дошта бошад, тавре, ки Аллоҳ мӯминонро мадҳ намуда, фармудааст:

( وَيَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ يَبْكُونَ وَيَزِيدُهُمْ خُشُوعًا 109) [الإسراء: 109]

«Ва бар чеҳраҳо фурӯ меафтанд ва мегирянд ва бар тавозӯъи онон меафзояд».

عَن ابن مَسعودٍ -رضي اللَّه عنه-، قالَ: قَالَ لِي النبيُّ- صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ-: «اقْرَأْ عليَّ القُرآنَ» قلتُ: يا رسُولَ اللَّه، أَقْرَأُ عَلَيْكَ، وَعَلَيْكَ أُنْزِلَ؟، قالَ: «إِنِّيْ أُحِبُّ أَنْ أَسْمَعَهُ مِنْ غَيْرِي» فقرَأْتُ عليه سورَةَ النِّساءِ، حَتَّى جِئْتُ إلى هذِهِ الآيةِ: ( فَكَيْفَ إِذَا جِئْنَا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِيدٍ وَجِئْنَا بِكَ عَلَى هَؤُلَاءِ شَهِيدًا 41) [النساء: 41]

، قال: ««حَسْبُكَ الآنَ» فَالْتَفَتُّ إِليْهِ. فَإِذَا عِيْناهُ تَذْرِفانِ». متفقٌ عليه.

Аз Ибни Масъуд (р) ривоят шудаст, ки фармуд: Паёмбар (с) ба ман фармуданд: «Бароям ­­Қуръон бихон». Гуфтам: эй Расули Аллоҳ! Барои шумо Қуръон бихонам, дар ҳоле, ки Қуръон барои шумо нозил шудааст?! Фармуданд: «Ман дӯст медорам, ки онро аз ғайри худ бишнавам». Ва ман сураи «Нисо»ро барои Паёмбар (с) тиловат кардам, то ба ин оят расидам:

( فَكَيْفَ إِذَا جِئْنَا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِيدٍ وَجِئْنَا بِكَ عَلَى هَؤُلَاءِ شَهِيدًا 41) [النساء: 41]

«(Эй Паёмбар) ҳоли онҳо чӣ гуна хоҳад буд, он гоҳ, ки аз ҳар миллате гувоҳе биёварем ва туро низ шоҳиде бар онон биёварем?!. Он гоҳ фармуданд: «Кофист», ба тарафи эшон мутаваҷҷеҳ шудам, аз чашмҳои муборакашон ашк меборад».

Қуръон бо овози мутавассит бояд хонда шавад, на бо садои оҳиста ва на бо садои баланд.

Вақте ба оёти раҳмату ҷаннат мерасад, аз Аллоҳ масъалат кунад, ки ӯро аз аҳли раҳмату ҷаннат қарор диҳад ва аз раҳмати худ маҳрум ва аз ҷаннати қурби худ, дур насозад ва вақте ба оёти азобу оташ ва оёти азобу ғазаб мерасад, ба Аллоҳи мутаъол паноҳ бибарад, ки аз аҳли азобу оташ нагардад.

Оёти Қуръони Каримро набояд дар рукӯъ ва саҷда бихонад, зеро рукӯъ ва саҷдаҳ мавзеъи зиллат аст ва дар чунин ҳолат Қуръон набояд хонда шавад, чунон чӣ он ҳазрат (с) фармудаанд:

«أَلاَ وَإِنِّى نُهِيتُ أَنْ أَقْرَأَ الْقُرْآنَ رَاكِعًا أَوْ سَاجِدًا فَأَمَّا الرُّكُوعُ فَعَظِّمُوا فِيهِ الرَّبَّ عَزَّ وَجَلَّ وَأَمَّا السُّجُودُ فَاجْتَهِدُوا فِى الدُّعَاءِ فَقَمِنٌ أَنْ يُسْتَجَابَ لَكُمْ». (روايت مسلم)

"Огоҳ бошед! Ман аз хондани Қуръон дар рукӯъу саҷда манъ шудаам, пас дар рукӯъ Аллоҳро таъзим кунед ва дар саҷда бисёр дуо кунед, ки шоистааст, дуоятон пазируфта шавад". (Ривояти Муслим)

Фарди Қуръонхон бояд онро оҳиста ва ба сурати шумурда бихонад ва дар он тафаккуру таъаммул кунад, зеро Расули Аллоҳ (с) фармудаанд:

«من قرا القرآن فی اقل من ثلاث لم يفقهه».

"Ҳар кас Қуръонро дар камтар аз се рӯз бихонад, маъонии онро наметавонад дарк кунад".

Вақте ба ояти саҷда мерасем, саҷда намоем, ҳамчунин агар аз қироъати дигаре ояти саҷдаро шунидем ва вузу дошта бошем, лозим аст саҷда кунем. Саҷдаи тиловат пас аз хондани ояти саҷда бар қорӣ ва сомеъу шунаванда, ба ҳар се суннат аст. Саҷдаи тиловат дар Қуръон чаҳордаҳтост. Ояти саҷда як саҷда дорад ва ин саҷдаҳо иборатанд аз: ду саҷда дар сураи Ҳаҷ, дувоздаҳ саҷдаи дигар дар сураҳои: Аъроф, Раъд, Наҳл, Исро, Марям, Фурқон, Намл, Алиф Лом Мим Саҷдаҳ, Фуссилат, Наҷм, Иншиқоқ ва Иқра.

Лозимаст Қуръорхон тиловаташ ҳамроҳ бо таъзиму тадаббур бошад, зеро Аллоҳ ба бандагони худ бениҳоят лутфу иноят кардааст, ки Қуръонро аз Арши ҷалоли худ ба дараҷаи фаҳму дарки онҳо нозил фармудааст. Пас бингарем, чӣ лутфе дар ҳаққи бандагони худ марҳамат фармудааст:

Паёмбари Аллоҳ барои Асҳобаш фармуданд:

«أَيَعْجِزُ أَحَدُكُم أَنْ يقْرَأَ بِثُلُثِ الْقُرْآنِ في لَيْلَةٍ» فَشَقَّ ذلكَ علَيْهِمْ، وقالُوا: أَيُّنَا يُطِيقُ ذلكَ يا رسولَ اللَّه؟ فقال: «قُلْ هُو اللَّه أَحَدٌ، اللَّهُ الصَّمَدُ: ثُلُثُ الْقُرْآنِ» (رواه البخاري)

«Оё яке аз шумо наметавонад, сеяки Қуръонро дар як шаб тиловат кунад?». Ва ин барои ҳама гарон омад ва гуфтанд: Кадом яке аз мо тавони онро дорад, эй Расули Аллоҳ?, Паёмбар (с) фармуданд: « قُلْ هُو اللَّه أَحَدٌ، اللَّهُ الصَّمَدُ...» сеяки Қуръон аст». (Бухорӣ)

Паёмбар мефармояд:

«مِنَ القُرْآنِ سُورَةٌ ثَلاثُونَ آيَةً شَفَعَتْ لِرَجُلٍ حَتَّى غُفِرَ لَهُ، وهِيَ: تبارَكَ الَّذِيْ بِيَدِهِ الْمُلْكُ». رواه أبوداود والترمذي وقال: حديث حسن.

«Дар Қуръон сурае ҳаст, ки шомили си оят аст, ин сура барои марде (ки қории он буд), шафоъат кард, то омӯрзида шуд ва он сураи "

( تَبَارَكَ الَّذِي بِيَدِهِ الْمُلْكُ ) [الملك: 1]

аст”.

Ҳамчунин фармудааст:

«مَنْ قَرَأَ بِالآيَتَيْنِ مِنْ آخِرِ سُورَةِ الْبَقَرَةِ فِيْ لَيْلَةٍ كَفَتَاهُ». (متفقٌ عليه)

"Касе, ки ду ояти охири сураи Бақараро дар шаб бихонад, ҳамин ду оят барои ӯ кофист". (Муттафақун алайҳӣ)

Ва гуфта шудаст, ки (яъне) ӯро аз ҳар бадӣ дар он шаб кифоят мекунад ва низ гуфтаанд: ӯро аз намози шаб бенаёз мегардонад.

Ва дар ҷои дигар фармуданд:

«لا تَجْعَلُوا بُيُوتَكُمْ مَقَابِرَ، إِنَّ الشَّيْطَانَ يَنْفِرُ مِنَ الْبَيْتِ الَّذي تُقْرأُ فِيْهِ سُورَةُ الْبَقَرَةِ». (رواه مسلم).

"Хонаҳоятонро (ба сабаби нахондани Қуръон ва намозу зикр, монанди онҳо) қабристон накунед, шайтон аз хонае, ки дар он сураи Бақара хонда шавад, мегурезад ва безор аст". (Ривояти Муслим)

عباد الله! صلوا وسلموا على من أمرتم بالصلاة والسلام عليه في قوله سبحانه:

) إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا 56 ) [الأحزاب: 56]

اللهم صلِّ وسلِّم على عبدك ورسولك محمد وعلى آله وأصحابه أجمعين، والتابعين لهم بإحسان إلى يوم الدين.اللهم ارضَ عن الصحابة الأخيار، وآل البيت الأبرار، اللهم إنا نشهدك حب نبيك، وأهل بيت نبيك، وأصحاب نبيك، ومن سار على نهج نبيك صلى الله عليه وآله وسلم.اللهم وفقنا لِمَا تحب وترضى، اللهم انصر الإسلام والمسلمين، ودمر أعداءك أعداء الدين. اللهم اغفر لنا ولآبائنا وأمهاتنا وجميع المسلمين الأحياء منهم والميتين، برحمتك يا أرحم الراحمين، اللهم آتِ نفوسنا تقوها وزكها أنت خير من زكاها، أنت وليها ومولاها، ربنا آتنا في الدنيا حسنة وفي الآخرة حسنة وقنا عذاب النار.عباد الله! إن الله يأمر بالعدل والإحسان وإيتاء ذي القربى، وينهى عن الفحشاء والمنكر والبغي، يعظكم لعلكم تذكرون.