Намунае аз неъматҳои биҳишт

Ташвиқи мардум ба сӯи ҷаннат ва бархазар доштани онҳо, аз оташи дӯзах.

Ташвиқ бар адои корҳои шоиста.

Баёни мувосафоти аҳли биҳишт.

Баёни мувосафоти дӯзахиён.

Хутбаи аввал

الحمد لله الذي أَعْد لِعِبَادِه الصَّالِحِينَ مَا لا عَيْنٌ رَأَتْ، وَلا أُذُنٌ سَمِعَتْ، وَلا خَطَرَ عَلَى قَلْبِ بَشَرٍ ( فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِيَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ17 ) [السجدة: 17]

و الصلاة والسلام علي خير خلقه المحسن الذي دلنا علي الهداية والجنان وعلي آله وصحبه ومن تبعهم بإحسان الفائزون بالخيرات والنعيم الحسان. وبعد:

Бародарони мусалмон! Аллоҳи мутаъол дар Каломи Маҷидаш мефармояд:

( يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنْتُمْ مُسْلِمُونَ 102 ) [آل عمران: 102]

«Эй касоне, ки имон овардаед! Чунон, ки ҳаққи тарсидан аст, аз Аллоҳ битарсед ва намиред, магар дар ҳоле, ки мусалмон бошед».

Пас худам ва шуморо ба тақвои Илоҳӣ ва тарси ҳақиқӣ аз Аллоҳи мутаъол, даъват мекунам.

Сипос Парвардигореро, ки биҳишту дӯзахро биёфарид ва барои ҳар кадом, ёру ёваронеро низ халқ намуд, биҳиштро хонаи дӯстон ва дӯзахро хонаи душманони худ, қарор дод.

Дуруду салом, бар хотами Паёмбарон ва беҳтарини махлуқоташ, ки ба унвони даъватгар ба сӯи биҳишт ва ташвиқкунанда ба неъматҳои он ва бимдиҳанда аз азоби дӯзах, омадааст.

Дуруду салом бар аҳл ва ёрони Паёмбар (с) ва пайравонашон, ки барои хидмат ва густариши Ислом абзори лозимро тадорук дида ва камари ҳиммат бастанд, шабҳоро бо намозу истиғфор сипарӣ намуданд ва бо Парвардигори худ ба муноҷот пардохтанд, Қуръонро ба тартил тиловат карда ва бо таҳаммули ташнагӣ ва гуруснагӣ, рӯзҳоро рӯза мегирифтанд, то бадин тартиб худро ба Парвардигори худ наздик кунанд, чун медонистанд, ки муъомала ҷиддӣ аст ва раҳойи аз дӯзах бидуни омодагии комил ва бастани камари ҳиммат, муяссар ва мақдур нест.

Бародарони имонӣ! Мо бандагони ночизи Аллоҳ, имон ва яқин дорем, ки биҳишту дӯзах, ҳаққаст ва инки ҳар ду вуҷуд доранд ва ҳаргиз нобуд нахоҳанд шуд ва аз байн нахоҳанд рафт, ҳамчуноне, ки неъматҳои биҳишт низ ҷовидонист.

Муваҳҳидон ва яктопарастон (ки ба далоиле муваққатан вориди дӯзах мешаванд) ба ҳар ҳол рӯзе бо шафоъати шафоъаткунандагон ва раҳмати арҳамуроҳимин, аз дӯзах наҷот хоҳанд ёфт.

Биҳишт сарои иззат ва саъодатест, ки Аллоҳи мутаъол барои парҳезгорон дар рӯзи вопасин омода кардааст. Дар он ҷӯйҳо ва наҳрҳои ҷорӣ, қасрҳои баланд ва ҳамсарони зебо, муҳайё аст ва дар он ҷо ҳама гуна неъматҳое, ки нафси инсон майл ба онҳо дошта бошад ва чашм аз дидани он лаззат мебарад, неъматҳое, ки қабл аз он ҳеҷ чашме онро надида ва ҳеҷ гӯше онро нашунида ва дар дили ҳеҷ инсоне хутур накардааст.

Чунон, ки дар ҳадиси қудсӣ омада, ҳазрати Абӯҳурайра (р) мефармояд: Набии Акрам (с) фармуданд: «Аллоҳи мутаъол мефармояд:

«أَعْدَدْتُ لِعِبَادِي الصَّالِحِينَ مَا لا عَيْنٌ رَأَتْ، وَلا أُذُنٌ سَمِعَتْ، وَلا خَطَرَ عَلَى قَلْبِ بَشَرٍ، ذُخْرًا بَلْهَ مَا أُطْلِعْتُمْ عَلَيْهِ» ثمَّ قَرَأَ( فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِيَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ17 ) [السجدة: 17]

«Барои бандагони накӯкорам, неъматҳое фароҳам ва захира кардаам, ки ҳеҷ чашме онро надида ва ҳеҷ гӯше онҳоро нашунида ва ба қалби ҳеҷ инсоне, хутур накарда ва ин неъматҳо ғайр аз он неъматҳоест, ки шумо аз онҳо иттилоъ доред, сипас ин оятро тиловат фармуданд:

( فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِيَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ17 ) [السجدة: 17]

«Ҳеҷ кас намедонад, дар баробари корҳои неке, ки анҷом медиҳад, чӣ неъматҳои масаратбахше барояш нуҳуфтааст».

На поён дораду на фано, биҳиште, ки неъматҳои он ҷовидонист ва биҳиштиён низ дар он ҷовидон хоҳанд буд. Беинтиҳо ва беинқитоъ, як ваҷаби он аз тамоми дунё ва лаззатҳои дунё беҳтараст, бӯйи хуши ӯ фосилаи чиҳил сол ба машом мерасад. Бузургтарин неъмати он дидори Парвардигори меҳрубон аст, ки ба ақидаи мо Аҳли суннат, мӯминон Парвардигорашонро ба чашми сар ба таври аёну ошкор бубинанд ва лаззат бибаранд.

( وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَاضِرَةٌ22 إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ 23 ) [القيامة:22 - 23]

«Чеҳраҳо дар он рӯз шодоб хоҳанд буд, ки ба сӯи Парвардигорашон назора хоҳанд кард».

عن جرير-رضي الله عنه- قال: « كُنَّا عِنْدَ النَّبِي فَنَظَرَ إِلَى الْقَمَرِ لَيْلَةً، فَقَالَ: «إِنَّكُمْ سَتَرَوْنَ رَبَّكُمْ كَمَا تَرَوْنَ هَذَا الْقَمَرَ، لا تُضَامُّونَ فِي رُؤْيَتِهِ، فَإِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَنْ لا تُغْلَبُوا عَلَى صَلاةٍ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ غُرُوبِهَا فَافْعَلُوا». ثمَّ قَرَأَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ الْغُرُوبِ». (بخارى:554)

Ҷарир (р) мефармояд: Шабе хидмати Набии Акрам (с) будем. Эшон ба сӯи мо назар карданд ва фармуданд: «Ҳамонтавр, ки ин моҳро мебинед, Парвардигоратонро хоҳед дид. Дар ин маврид ҳеҷ музоҳимате барои шумо вуҷуд нахоҳад дошт. (агар мехоҳед дидори Аллоҳи мутаъол насиби шумо шавад), саъй кунед бар намозҳои субҳ ва аср мувозибат намоед ва ҳатман ин корро анҷом диҳед», сипас ин оятро тиловат фармуд: (Аллоҳи мутаъолро аз тулӯъ то қабл аз ғуруби офтоб, ба покӣ ёд кунед)».

Дар муқобил, кофирон ва носипосон, ки дар дунё аз авомири Аллоҳи мутаъол, сарпечӣ мекунанд, аз неъмати дидори Парвардигор маҳрум хоҳанд шуд.

( كَلَّا إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ 15 ) [المطففين: 15]

«Ҳаргиз чунин нест (ки онҳо мепиндоранд), бегумон онҳо дар он рӯз аз (дидори) Парвардигорашон яқинан маҳҷуб ва маҳруманд».

Кофирон аз дидори Парвардигорашон маҳрум ва бенасибанд, касе ки дидори Парвардигорро тавассути мӯминон инкор мекунад, бе тардид ононро дар ин маҳрумии бузург дар канори кофирон қарор медиҳад.

Биҳишт сад дараҷа дорад, ки фосилаи ҳар дараҷа то дараҷаи дигар, ҳамонанди фосилаи байни замину осмон аст. Болотарин дараҷаи биҳишт, ҷаннатулфирдавс, ё фирдавси аъло аст, ки сақфи он арши Раҳмон аст.

Биҳишт ҳашт дарвоза дорад, ки паҳноии ҳар дарвоза монанди паҳноии Макка то ҳиҷр аст, рӯзе хоҳад омад, ки ба василаи аҳли имон пур (ва балки пуриздиҳом) шавад. Камтарин касе, ки аз биҳишт саҳм мебарад, саҳми он монанди даҳ баробари ин дунёст.

Аллоҳи мутаъол мефармояд:

( أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِينَ 133 ) [آل عمران: 133]

«Омода шудааст, барои парҳезгорон».

Ҳамчунин Аллоҳи мутаъол дар ҷовидонагии биҳишт мефармояд:

( جَزَاؤُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا) [البينة: 8]

«Подошашон дар назди Парвардигорашон боғҳои ҷовидонаест, ки аз фирдавси он ҷӯйборҳо равон аст, ки дар он барои ҳамеша ҷовидон хоҳанд буд.

Дӯзах сарои азобу бадбахтист, ки Аллоҳи мутаъол онро барои кофирон ва нофармонон омода кардааст. Дар он бадтарин ва шадидтарин анвоъи азобҳо ва уқубатҳо аст. Нигаҳбонони он фариштагони сахтгир ва дуруштхӯянд ва кофирон ҳамеша дар он хоҳанд монд. Ғизояшон заққум ва нӯшидании эшон, ҳамим ё оби ҷӯш аст. Оташи дунё як ҳафтодуми оташи ҷаҳаннам аст, яъне оташи дӯзах шасту нӯҳ баробар сӯзонтар аз оташи дунё аст. Оташи дӯзах хастагӣ надорад, ҳар чӣ дар ӯ андохта шавад, боз ҳам мегӯяд: (هل من مزيد), боз ҳам ҳаст ва дӯзах ҳафт дарвоза дорад, ки ҳар дарвозаи он бахши мушаххасе дорад.

Аллоҳи мутаъол мефармояд:

) أُعِدَّتْ لِلْكَافِرِينَ 131) [آل عمران: 131]

«Омода шудааст барои кофирон».

Ҳамчунин Аллоҳи мутаъол аз ҷовидонагии дӯзах ва дӯзахиён мефармояд:

( إِنَّ اللَّهَ لَعَنَ الْكَافِرِينَ وَأَعَدَّ لَهُمْ سَعِيرًا 64 خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا لَا يَجِدُونَ وَلِيًّا وَلَا نَصِيرًا 65 ) [الأحزاب:64 - 65]

«Бешак, Аллоҳ кофиронро лаътан кардааст ва барояшон оташи фурӯзон, фароҳам сохтааст, ки ҳамвора дар онҷо ҷовидонанд ва ҳеҷ валӣ ва носире нахоҳанд ёфт».

Оре бародарони мӯмин! Ба ҳамин далел, ки биҳишт ва неъматҳои он ҷовидона ва поённопазир аст, Аллоҳи мутаъол моро ташвиқ мефармояд, ки ба сӯи биҳишт бишитобем:

(وَسَارِعُوا إِلَى مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمَوَاتُ وَالْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِينَ 133) [آل عمران: 133]

«Бишитобед ба сӯи омӯрзиши Парвардигоратон ва биҳиште, ки паҳнои он (ба қадри) осмонҳо ва замин аст (ва) барои парҳезгорон омода шудааст».

Ва ба ҳамин далел, ки дӯзах ва азоби он ҳамешагӣ ва дарднок аст, Аллоҳи мутаъол ва меҳрубон аз мо мехоҳад, ки аз он ҳазар кунем:

( فَإِنْ لَمْ تَفْعَلُوا وَلَنْ تَفْعَلُوا فَاتَّقُوا النَّارَ الَّتِي وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ أُعِدَّتْ لِلْكَافِرِينَ 24 ) [البقرة: 24]

«Пас агар чунин накардед –ва ҳаргиз натавонед кард- аз оташе битарсед, ки ҳезуми он, мардум ва сангҳост ва барои кофирон омода шудааст».

Ҳушдори дигарро мулоҳиза кунед, ки Аллоҳи ягона ва якто, чигуна моро мефаҳмонад, ки аз гумроҳӣ боз оем:

( وَذَرِ الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَهُمْ لَعِبًا وَلَهْوًا وَغَرَّتْهُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَذَكِّرْ بِهِ أَنْ تُبْسَلَ نَفْسٌ بِمَا كَسَبَتْ لَيْسَ لَهَا مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِيٌّ وَلَا شَفِيعٌ وَإِنْ تَعْدِلْ كُلَّ عَدْلٍ لَا يُؤْخَذْ مِنْهَا أُولَئِكَ الَّذِينَ أُبْسِلُوا بِمَا كَسَبُوا لَهُمْ شَرَابٌ مِنْ حَمِيمٍ وَعَذَابٌ أَلِيمٌ بِمَا كَانُوا يَكْفُرُونَ 70 ) [الأنعام: 70]

«Ва касонеро, ки ойини худро ба бозича ва саргармӣ гирифтанд ва зиндагии дунё онҳоро фиреб додааст, раҳо кун ва бо ин (Қуръон) пандашон бидеҳ, то мабодо касе ба (кайфари) он чӣ кардааст, (аз кирдори бад ва гуноҳ) гирифтор (ва ҳалок шавад) (ва дар қиёмат) ҷуз Аллоҳ на ёваре доранд ва на шафоъаткунандае ва (чунин афрод) ҳар фидяеро ба ҷои худ бидиҳанд, аз ӯ пазируфта нахоҳад шуд. Онҳо касоне ҳастанд, ки ба (кайфари) он чӣ кардаанд, гирифтор шудаанд. нӯшиданӣ аз оби ҷӯш барои онҳост ва азоби дардноке, ба хотири ин, ки куфр меварзанд».

( إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَالْمُشْرِكِينَ فِي نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا أُولَئِكَ هُمْ شَرُّ الْبَرِيَّةِ 6 ) [البينة: 6]

«Бегумон касоне, ки кофир шуданд аз аҳли китоб ва мушрикин, дар оташи ҷаҳаннаманд, ки дар он ҷовидона хоҳанд монд. Онон бадтарин офаридагон ҳастанд».

بارك الله لي ولكم في القرآن العظيم ونفعني وإياكم بما فيه من الآيات والذكر الحكيم ونفعنا بهدي سيد المرسلين وقوله القويم، أقول قولي هذا وأستغفر الله لي ولكم ولسائر المسلين والحمد لله رب العالمين.

الحمد لله حمدا كثيرا طيبا مباركا فيه، كما يحب ربنا ويرضى، وأشهد أن لا إله إلا الله وحده لا شريك له، وأشهد أن محمدا عبده ورسوله، وعلى آله وصحبه ومن تبعهم بإحسان إلى يوم الدين.

Бародарони мусалмон ва дӯстдорони биҳишт ва неъматҳои ҷовидонаи он! Чуноне, ки медонед Аллоҳи мутаъол ва маъбуди ягона ва маннон бо лутфу карами худ аз рӯзи аввал, зигдагии биҳишти ҷовидонаро ба мо фурӯхта аст ва дар ивази он ҷону молеро, ки бо ҳам аз лутфу карами худи ӯ таъолост, ба унвони қимати биҳишт аз мо харидааст, пас мо аҳли имон бо Аллоҳи мутаъол муъомила кардаем ва санади ин муъомила, ҳам Каломи маҷидаш ба сабт расидааст, мехоҳед ин санадро бо ҳам бихонем,

( إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنْفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَيَقْتُلُونَ وَيُقْتَلُونَ وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا فِي التَّوْرَاةِ وَالْإِنْجِيلِ وَالْقُرْآَنِ وَمَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّهِ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَيْعِكُمُ الَّذِي بَايَعْتُمْ بِهِ وَذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ 111 )[التوبة: 111]

«Бегумон Аллоҳ аз мӯминон ҷонҳо ва молҳояшонро харидааст, ба (баҳои) ин, ки биҳишт барои онҳо бошад, (бадин сурат, ки) дар роҳи Аллоҳ ҷанг мекунанд, пас мекушанд ва кушта мешаванд, (ин) ваъдаи ҳаққест бар ӯ (ки) дар Тавроту Инҷил ва Қуръон (омадааст) ва чӣ касе аз Аллоҳ ба ваъдааш вафодортар аст?! пас шод бошед ба додугирифте, ки шумо бо ӯ кардаед ва ин ҳамон комёбии бузург аст».

Пас тибқи ин санад, мо аз худ ва ҷони худ ҳеҷ ихтиёре надорем, бояд ҳамаро мутобиқи дастӯри Аллоҳи мутаъол ба кор барем, ба ҳамин далел Аллоҳи мутаъол аз аҳли имон ба мо намуна нишон дод, ки хосторони биҳишт, ки мӯминони ҳақиқӣ ҳастанд, ин гуна зиндагӣ мекунанд, ки аз ишқ ва алоқаи биҳишт, хобашон намебарад:

( تَتَجَافَى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ 16 ) [السجدة: 16]

«Паҳлӯҳояшон аз бистарҳо (дар дили шаб) дур мешавад, Парвардигорашонро бо бим ва умед мехонанд ва аз он чӣ ба онҳо рӯзӣ додаем, инфоқ мекунанд».

( فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِيَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ 17 ) [السجدة: 17]

«Пас ҳеҷ кас намедонад чӣ подошҳои (бузурге), ки мояи равшании чашмҳост, барои онҳо нуҳуфтааст, ба (поси) он чӣ ки (дар дунё) анҷом медоданд».

Ҳазрати Абӯҳурайра (р) мефармояд: Рӯзе назди Расули Акрам (с) нишаста будем, ки фармуданд:

«بَيْنَا أَنَا نَائِمٌ رَأَيْتُنِي فِي الْجَنَّةِ، فَإِذَا امْرَأَةٌ تَتَوَضَّأُ إِلَى جَانِبِ قَصْرٍ، فَقُلْتُ: لِمَنْ هَذَا الْقَصْرُ؟ فَقَالُوا: لِعُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ. فَذَكَرْتُ غَيْرَتَهُ فَوَلَّيْتُ مُدْبِرًا». فَبَكَى عُمَرُ وَقَالَ: أَعَلَيْكَ أَغَارُ يَا رَسُولَ اللَّهِ؟». (بخارى:3242)

«Хоб дидам, ки дар биҳишт ҳастам. Дар он ҷо чашмам ба зане афтод, ки канори қасре, вузӯ мегирифт, пурсидам: Ин қаср моли кист? Гуфтанд: Азони Умар бин Хаттоб аст. Ба ёди ғайрати Умар афтодам, пас пушт гардондам ва рафтам», Умар бо шунидани ин суханон ба гиря афтод ва гуфт: Эй Расули Аллоҳ! Оё дар мавриди шумо ҳам ба ғайрат меоям?!». (Бухорӣ 3242).

Ҳамчунин аз Абӯҳурайра (р) ривоят аст, ки Расули Акрам (с) фармуданд:

«أَوَّلُ زُمْرَةٍ تَلِجُ الْجَنَّةَ صُورَتُهُمْ عَلَى صُورَةِ الْقَمَرِ لَيْلَةَ الْبَدْرِ لا يَبْصُقُونَ فِيهَا وَلا يَمْتَخِطُونَ وَلا يَتَغَوَّطُونَ، آنِيَتُهُمْ فِيهَا الذَّهَبُ، أَمْشَاطُهُمْ مِنَ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ، وَمَجَامِرُهُمُ الأَلُوَّةُ، وَرَشْحُهُمُ الْمِسْكُ، وَلِكُلِّ وَاحِدٍ مِنْهُمْ زَوْجَتَانِ يُرَى مُخُّ سُوقِهِمَا مِنْ وَرَاءِ اللَّحْمِ مِنَ الْحُسْنِ، لا اخْتِلاَفَ بَيْنَهُمْ وَلا تَبَاغُضَ، قُلُوبُهُمْ قَلْبٌ وَاحِدٌ يُسَبِّحُونَ اللَّهَ بُكْرَةً وَعَشِيًّا». (صحیح بخارى: 3245)

"Аввалин гурӯҳе, ки вориди биҳишт мешаванд, чеҳраҳояшон монанди моҳи шаби чаҳордаҳ аст. Дар он ҷо оби даҳон ва бинӣ намеандозанд ва идрор (пешоб) ва мадфуъӣ (пасоб) низ вуҷуд надорад. Зарфашон аз тилло, шонаҳои муйҳояшон аз тилло ва нуқра ва оташдонҳояшон аз увд сохта шудааст. Арақҳояшон мушк аст. Ҳар як аз онон ду ҳамсар дорад, ки аз шиддати зебойи мағзи соқҳояшон аз пушти гушт, дида мешавад. Онон ҳамчунин ихтилоф ва буғзу кинае ба якдигар надоранд. Қалбҳояшон қалби воҳид аст ва субҳу шом Аллоҳро тасбеҳ мегӯянд".(Саҳеҳи Бухорӣ 3245)

) إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا 56 ) [الأحزاب: 56]

اللهم صل على محمد وعلى آل محمد كما صليت على إبراهيم وعلى آل إبراهيم إنك حميد مجيد. اللهم بارك على محمد وعلى آل محمد كما باركت على إبراهيم وعلى آل إبراهيم إنك حميد مجيد». اللهم صل على محمد وأزواجه وذريته كما صليت على آل إبراهيم وبارك على محمد وأزواجه وذريته كما باركت على آل إبراهيم إنك حميد مجيد».

اللهم اغفر لنا ولآبائنا وأمهاتنا وجميع المؤمنين والمؤمنات والمسلمين والمسلمات الأحياء منهم والأموات، برحمتك يا أرحم الراحمين، اللهم آتِ نفوسنا تقوها وزكها أنت خير من زكاها، أنت وليها ومولاها، ربنا آتنا في الدنيا حسنة وفي الآخرة حسنة وقنا عذاب النار.

عباد الله! إن الله يأمر بالعدل والإحسان وإيتاء ذي القربى، وينهى عن الفحشاء والمنكر والبغي، يعظكم لعلكم تذكرون.