Аҳамияти намоз ва ҳикмати он

Баёни вуҷуби побандӣ бар намозҳо ва чигунагии он.

Баёни аҳамият ва фазилати намоз дар Ислом.

Баёни ин, ки намоз пайвандест байни банда ва Парвардигораш.

Баёни асари намоз бар қалб ва ҷавореҳ.

Хутбаи аввал

إن الحمد لله نحمده ، ونستعينه ، ونستغفره ، ونعوذ بالله من شرور أنفسنا ، ومن سيئات أعمالنا من يهده الله فلا مضل له ، ومن يضلل فلا هادي له ، وأشهد أن لا إله إلا الله وحده لا شريك له .وأشهد أن محمداً عبدُه ورسولُه .

( يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنْتُمْ مُسْلِمُونَ 102 ) [آل عمران: 102]

( يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَقُولُوا قَوْلًا سَدِيدًا70 يُصْلِحْ لَكُمْ أَعْمَالَكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَمَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ فَازَ فَوْزًا عَظِيمًا 71 ) [الأحزاب:70 - 71]

Аллоҳи мутаъол мефармояд:

( وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاءَ وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذَلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ 5 ) [البينة: 5]

«Ва ба онон дастур дода нашудааст, магар ин ки Аллоҳро мухлисона ва ҳақгароёна, парастиш намоянд ва фақат бар дини ӯ бошанд ва намозро барпо доранд ва закот бидиҳанд ва инаст ойини росту дуруст».

Ва дар ҷои дигар мефармояд:

( إِنَّ الصَّلَاةَ كَانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ كِتَابًا مَوْقُوتًا 103 ) [النساء: 103]

«Ҳамоно намоз бар мӯминон фарз аст ва авқоти муъайяне дорад».

Бародарону хоҳарони мусалмон! Ҳамаи мо ба зудӣ аз дунё хоҳем рафт ва дар пешгоҳи Аллоҳи мутаъол хозир хоҳем шуд. Дар он ҷо низ ба хотири ҳама аъмоли кӯчаку бузӯре, ки анҷом додаем, муҳосаба хоҳем шуд. Баъд аз он намедонем, ки чӣ сарнавиште дар интизори мост, оё бо Анбиё ва Сиддиқину Шуҳадо ва Солиҳин ҳашр шуда ва ба биҳишт меравем, биҳиште, ки неъматҳои ҷовидонии онро ҳеҷ чашме надида ва ҳеҷ гӯше нашунида ва ба қалби ҳеҷ касе ҳам хутур накарда аст. Ё –Худое накарда- ба дӯзах меравем, дӯзахе ки саросар азоб ва шиканҷа ва оҳу нола ва пушаймонӣ ва гиря аст, пас худро дар роҳи итоъат аз Аллоҳ ва Расулаш сипарӣ намоем, чаро ки саъодати дунё ва охират дар ин роҳ нуҳуфта аст.

Бояд бидонем, ки намоз, сутуни дин аст ва ба василаи намоз аст, ки мусалмон аз кофир ва мунофиқ аз мӯмин, шинохта мешавад. Ҳамчунин, аввалин чизе, ки рӯзи қиёмат, банда ба хотири он муҳосаба мешавад, намоз аст ва агар намозаш пазируфта шавад, растагон мегардад ва агар намозаш пазируфта нашавад, ноком мегардад ва зиён мебинад.

Лизо ҳамеша бояд ба ёди он лаҳзаҳое бошем, ки дар пешгоҳи Парвардигорамон ҳозир мешавем, лаҳазоте, ки афроди огоҳ, сахтии онро дарк кунанд ва парҳезгорон, шиддату ваҳшати онро мешиносанд, пас бикушем то худро барои он лаҳазоти ҷонгудоз, омода созем.

Намоз дар Ислом аз ҷойгоҳи бисёр волое бархурдор аст. Намоз сутуни дин аст ва бояд донист, ки дин бидуни ин сутун, барпо намешавад.

Маъоз (р) мефармояд: Набии Карим (с) фармуд:

«رَأْسُ الأَمْرِ الإِسْلامُ وَعَمُودُهُ الصَّلاةُ وَذِرْوَةُ سَنَامِهِ الْجِهَاد». (روايت ترمذي 2616، وابن ماجه 2/،1314 واحمد /231).

«Раъси умури Ислом ва сутуни он намоз аст ва қуллаи он ҷиҳод мебошад». Тирмизӣ дар бораи ин ҳадис гуфтааст: Ин ҳадис, ҳасан ва саҳеҳ аст ва Албонӣ низ онро дар Арвоул-ғалил (2/231) таҳсин намудааст. (Ривояти Тирмизӣ 2616, Ибни Моҷҷаҳ 2/1314 ва Аҳмад 231).

Ва бояд донист, ки агар сутун биафтад, сохтмон нобуд хоҳад шуд ва аввалин амале, ки банда ба хотири он муҳосаба мешавад, намоз аст ва хубӣ ва бадии аъмоли инсон ба намозаш бастагӣ дорад.

Анас бин Молик (р) ривоят мекунад, ки Набии Акрам (с) фармуд:

«اَوَلٌ ما يٌحاسَبٌ بِهِ العَبدٌ يَومَ القيِامَة: الصَلاة، فَإِن صَلَحتَ، صَلحَ سائِر عَمَله وإِن فَسَدَت، فَسَدَت سائِرِ عَمَله» (روايت طبراني در المعجم الأوسط (1/409) مجمع البحرين (532و533). وعلامه آلباني در سلسله احاديث صحيحه 3/346 مي گويد: وبه طور كلي اين حديث با مجموع طرقش، صحيح است).

«Аввалин чизе, ки дар рӯзи қиёмат банда ба хотири он муҳосаба мешавад, намоз аст. Агар намоз дуруст бошад, соири аъмолаш низ дуруст хоҳад буд ва агар намозаш фосид бошад, соири аъмолаш фосид хоҳад буд».

Намоз охирин васиятест, ки Набии Акрам (с) умматашро ба он васият кард. Умми Салама (р) мефармояд: «Яке аз охирин васиятҳои Расули Аллоҳ (с) ин буд, ки

«الصَّلاةَ الصَّلاةَ وَمَا مَلَكَتْ أَيْمَانُكُمْ».(روايت أحمد 6/290، 311، 321 وآلباني در إرواء القليل 7/238 آن را صحيح دانسته است).

«Намоз, намозро устувор бидоред ва дар мавриди бардагоне, ки зери дасти шумоянд, ба нармӣ рафтор кунед». Ва чанд бор ин суханро дар замони эҳтизор (ҷон кандан) такрор карданд».

Намоз бузургтарин рукни устувори Ислом баъд аз шаҳодатайн аст. Абдуллоҳ бин Умар (р) мефармояд: Набии Акрам (с) фармуд:

«بُنِيَ الإِسْلامَ عَلَى خَمْسٍ شَهَادَةِ أَنْ لاإِلَهَإِلااللَّهُ وأنَّ مُحمَداً رَّسول الله وَإِقَامِ الصَّلاةِ وَإِيتَاءِ الزَّكَاةِ وَصِيَامِ رَمَضَانَ وَحَجِّ الْبَيْتِ". (متفق عليه)

"Асоси Ислом бар панҷ чиз бино ниҳода шудааст: гувоҳӣ додан бар ин, ки ҳеҷ маъбуде ба ҷуз Аллоҳ вуҷуд надорад ва Муҳаммад (с) фиристодаи Аллоҳи мутаъол аст ва барпо доштани намоз ва пардохти закот ва рӯзаи мубораки рамазон ва Ҳаҷҷи Байтуллоҳи ҳаром". (Муттафақун алайҳӣ).

Яке аз умуре, ки бар азамати намоз далолат мекунад, инаст, ки Аллоҳ онро ба воситаи Ҷибрил ва дар замин фарз нагардонид, балки бидуни восита, дар шаби меъроҷ ва болои ҳафт осмон, онро фарз намуд. Дар ибтидо панҷоҳ намоз фарз шуд ва ин худ далелест, бар ин ки Аллоҳ намозро бисёр дӯст дорад. Он гоҳ Аллоҳ он қадар тахфиф дод, то ин ки дар ниҳоят панҷ намоз дар шабонарӯз бар бандагонаш фарз намуд ва ин намозҳо агар чӣ амалан панҷ то ҳастанд, вале дар тарозӯи аъмоли инсон, панҷоҳ намоз ҳисоб меоянд ва ин ҷойгоҳи баланди намозро нишон медиҳад.

Ва аз ин ҷо, ки намоз аз аҳамияти волое бархурдор аст, Аллоҳи мутаъол аъмоли растагоронро бо намоз оғоз намудааст, чунон ки мефармояд:

( قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ 1 الَّذِينَ هُمْ فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ 2 ) [المؤمنون:1 - 2]

«Ҳамоно мӯминон растагор шуданд, он касоне, ки дар намозашон хушӯъ доранд».

Аллоҳ ба Набии Акрам (с) ва пайравонаш дастӯр додааст, ки хонаводаҳои худро ба хондани намоз, амр кунанд:

( وَأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَيْهَا لَا نَسْأَلُكَ رِزْقًا نَحْنُ نَرْزُقُكَ وَالْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَى 132 ) [طه: 132]

«Хонаводаатро ба хондани намоз амр кун ва худро низ бар хондани он истиқомат кун, мо аз ту рӯзӣ намехоҳем, балки мо ба ту рӯзи медиҳем ва саранҷоми он аз парҳезгорон аст».

Абдуллоҳ бин Умар (р) мефармояд: Набии Акрам (с) фармуд:

«مُرُوا أَوْلادَكُمْ بِالصَّلَاةِ وَهُمْ أَبْنَاءُ سَبْعِ سِنِينَ وَاضْرِبُوهُمْ عَلَيْهَا وَهُمْ أَبْنَاءُ عَشْرٍ وَفَرِّقُوا بَيْنَهُمْ فِي الْمَضَاجِع». (روايت ابوداوود (495) واحمد (2/180، 187) وآلباني آنرا در ارواء القليل (2/7و 1/266) صحيح دانسته است).

«Фарзандонатонро дар синни ҳафтсолагӣ ба хондани намоз водор кунед ва дар даҳ солагӣ онҳоро ба хотири намоз, танбеҳ кунед ва маҳали хоби онҳоро ҷудо кунед»,

Аллоҳи мутаъол дар тамоми ҳолатҳо, намозро воҷиб қарор додааст, ҳатто дар ин бора, маризу мусофир ва касе, ки дар ҳоли тарсу ваҳшат ба сар мебарад, маъзур надониста, балки гоҳе дар шароити он тахфиф қоил шудааст ва гоҳе ҳам теъдоди ракаъоти онро камтар намудааст ва дар шароити хос ҳам, равиши намозро тағйир дода аст ва то замоне, ки инсон аз ақл бархурдор аст, намоз аз вай соқит намешавад.

Оре! Аллоҳ дар намоз беҳтарин ҳолатҳоро шарт қарор додааст. Фард бояд бо вузӯ бошад ва худашро бо зинати либос биёрояд ва рӯ ба қибла намояд. Дар ҳоле, ки дар соири ибодот ин умур шарт нестанд ва дар намоз, қалбу забон ва соири аъзои инсон, ба кор гирифта мешавад, ҳоло он, ки дар соири ибодот чунин нест.

Дар намоз, набояд зеҳну фикри инсон ба ҷои дигаре биравад ва ба ҷои дигар нигоҳ накарда ва бо шитобу аҷала нахонад ва бо итминони хотир дар муқобили Худованди азза ва ҷалла қарор бигирад. Паёбмар (с) фарде, ки намозро дуруст ва бо итминон адо накард, амр фармуд, то дубора намоз бихонад:

«ارجع فصل فانک لم تصل». (صحيح بخاري)

«Баргард ва дубора намоз бихон, зеро ту намоз нахондӣ!». (Бухорӣ).

بارك الله لي ولكم في القرآن العظيم ونفعني وإياكم بما فيه من الآيات والذكر الحكيم. أقول قولي هذا وأستغفر الله لي ولكم ولسائر المسلمين انه هو الغفور الرحيم.

الحمد لله حمدا يليق بجلال وجهه وعظيم سلطانه، وأشهد أن لا إله إلا الله وحده لا شريك له ، وأشهد أن محمدا عبد الله ورسوله ، صلوات الله سلامه عليه وعلى آله وأصحابه ومن سار على نهجه إلى يوم الدين وبعد:

Бародарон ва Хоҳарони гиромӣ! Бидонед тарки намозҳои фарз, куфр маҳсуб мешавад. Пас ҳар кас, ки намозро тарк кунад ва мункири вуҷуби он шавад, ба иҷмоъи уламо, вориди куфри акбар мешавад, агар чӣ гоҳе ҳам намоз бихонад. Аммо агар касе муътақид ба вуҷуби намоз бошад ва онро инкор накунад, вале ба таври куллӣ намоз нахонад, чунин шахсе низ кофир мешавад (ва дар бораи ин, ки ин куфр, куфри акбар аст ва ӯро аз доираи Ислом хориҷ мекунад ё на, назди уламо ихтилофи назар вуҷуд дорад), аммо қавли саҳеҳ инаст, ки куфри чунин шахс, куфри акбар аст ва ӯро аз доираи Ислом хориҷ мекунад. Дар ин бора далоили зиёде вуҷуд дорад, ки мо ба таври мухтасар ба баёни бархе аз онҳо бипардозем.

Аллоҳи мутаъол мефармояд:

( يَوْمَ يُكْشَفُ عَنْ سَاقٍ وَيُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ فَلَا يَسْتَطِيعُونَ 42 خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ وَقَدْ كَانُوا يُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ وَهُمْ سَالِمُونَ43 ) [القلم:42 - 43]

«Рӯзе, ки аз соқ парда бардоранд ва халқро даъват ба саҷда кунанд, онон наметавонанд саҷда кунанд. Чашмонашон поён афтодааст ва хорӣ ва зиллат вуҷудашонро фаро гирифтааст. Онҳо дар дунё, ки солим буданд, даъват ба саҷда мешуданд, вале саҷда намекарданд».

Ояти фавқ, далолат бар ин дорад, ки фарди бенамоз, мусалмон ба шумор намерафт, ҳамонтавре, ки дар қиёмат ба мусалмонон иҷоза мешавад, ки саҷда кунанд, ба ӯ низ иҷоза дода мешавад, ки саҷда кунад.

Аллоҳ дар мавзеъи дигар мефармояд:

( فَإِنْ تَابُوا وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآَتَوُا الزَّكَاةَ فَإِخْوَانُكُمْ فِي الدِّينِ وَنُفَصِّلُ الْآَيَاتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ 11) [التوبة: 11]

«Агар тавба кунанд ва намоз барпо доранд ва закот бидиҳанд, пас бародарони динии шумо ҳастанд, мо оёти худро барои касоне, ки аҳли дониш ҳастанд, баён мекунем».

Дар ояти фавқ, намозро шарти ухуват ва бародарӣ дониста ва аз Ҷобир (р) ривоят аст, ки:

«سمعت رسول الله -صلى الله عليه وآله وسلم- قال: «بَيْنَ الرَّجُلِ وَبَيْنَ الشِّرْكِ وَالْكُفْرِ تَرْكَ الصَّلاةِ». (صحيح مسلم).

«Шунидам Расули Аллоҳро, ки мегуфт: «Ҳадди фосил байн мард ва куфр, тарки намоз аст». (Саҳеҳи Муслим)

Аз Бурайда (р) ривоят аст, ки Раслули Аллоҳ (с) фармуданд:

«اَلعَهدَ الَّذي بَينَنا وبَينَهٌم تَركَ الصَلاة فَمَن تَرَكَها فَقَد كَفَر».

«Паймоне, ки миёни мо ва онон вуҷуд дорад, тарки намоз аст, пас ҳар кас намозро тарк кунад, ҳамоно куфр варзидааст».

Абдуллоҳ бин Шафиқ (р) мефармояд: «Асҳоби Муҳаммад (с) ба ҷуз тарки намоз, тарки ҳеҷ амали дигареро куфр намедонистанд». (Ба ривояти Тирмизӣ 2622)

Чунон, ки теъдоди зиёде аз уламо нақл кардаанд, ки Саҳоба бар куфри торики намоз, иҷмоъ намудаанд .

Бояд гуфт ҳаққе, ки дар он ҳеҷ тардиде вуҷуд надорад, инаст, ки ҳар кас намозро мутлақан тарк кунад, бо далели сареҳи фавқ, кофир мешавад.

Бародарони имонӣ! намоз фазоили бешуморе дорад, ки наметавон ҳамаи онро дар ин ҷо зикр намуд, локин ба таври намуна ба бархе аз ин фазоил ишора мекунем.

Намоз инсонро аз корҳои зишту нописанд, боз медорад, Аллоҳи мутаъол мефармояд:

( اتْلُ مَا أُوحِيَ إِلَيْكَ مِنَ الْكِتَابِ وَأَقِمِ الصَّلَاةَ إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ وَاللَّهُ يَعْلَمُ مَا تَصْنَعُونَ 45) [العنكبوت: 45]

«Эй Паёмбар (с)! Бихон он чиро, ки аз Қуръон ба ту ваҳй шудааст ва намозро барпой дор, ҳамоно намоз инсонҳоро аз корҳои зишту нописанд, боз медорад ва ёди Аллоҳ аз ҳама чиз волотар аст, ва Аллоҳ медонад, ки шумо чӣ корҳоеро анҷом медиҳед».

Намоз намозгузоронро шустушӯ менамояд. Ҷобир (р) мефармояд: Расули Аллоҳ (с) фармуд:

«مَثَلُ الصَّلَوَاتِ الْخَمْسِ كَمَثَلِ نَهْرٍ جَارٍ غَمْرٍ عَلَى بَابِ أَحَدِكُمْ يَغْتَسِلُ مِنْهُ كُلَّ يَوْمٍ خَمْسَ مَرَّات». ( مسلم (668(

«Мисоли намозҳои панҷгона, монанди инаст, ки дарёи пуробе пеши дари хонаи яке аз шумо ҷараён дошта бошад ва шумо рӯзона панҷ мартаба дар он ғусл намоед». (Муслим 668).

Пас ҳамон тавре, ки ҳар кас рӯзона панҷ бор ғусл кунад, чирке бар баданаш боқӣ намемонад, он кас ки рӯзона панҷ бор намоз бихонад, гуноҳи ӯ барояш боқӣ намемонад, дар дунё ва охират барои намозгузорон нур аст.

Абдуллоҳ бин Умар (р) мефармояд: Рӯзе Расули Акрам (с) сухан аз намоз ба миён овард ва фармуд:

«مَنْ حَافَظَ عَلَيْهَا كَانَتْ لَهُ نُورًا وَبُرْهَانًا وَنَجَاةً يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَمَنْ لَمْ يُحَافِظْ عَلَيْهَا لَمْ يَكُنْ لَهُ نُورٌ وَلَا بُرْهَانٌ وَلا نَجَاةٌ وَكَانَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ مَعَ قَارُونَ وَفِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَأُبَيِّ بْنِ خَلَفٍ». (امام احمد در مسندش(2/169) ودارمي (2/301).

«Ҳар кас, ки бар намозаш муҳофизат кунад (пойбанди он бошад) рӯзи қиёмат барояш нур ва ҳуҷҷату наҷот хоҳад буд ва ҳар кас аз он муҳофизат накунад, рӯзи қиёмат барояш нур ва ҳуҷҷату наҷоте нахоҳад буд ва бо Қорун ва Фиръавну Ҳомон ва Убай бин Халаф, ҳашр хоҳад шуд». Имом Аҳмад онро бо санади хуб ривоят намудааст. (Имом Аҳмад 2/196 ва Дорамӣ 2/301).

Ва дар ҳадиси Абӯмолики Ашъарӣ (р) омада аст, ки Набии Акрам (с) фармуд:

«بَشِّرِ الْمَشَّائِينَ فِي الظُّلَمِ إِلَى الْمَسَاجِدِ بِالنُّورِ التَّامِّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ». (ابوداوود 561، وترمذي 223، وآلباني در مشكاه 1/224 آن را صحيح دانسته)

«Касонеро, ки дар торикиҳо ба масоҷид мераванд, ба нури комил дар рӯзи қиёмат мужда деҳ». (Ривояти Абӯдовуд 561 ва Тирмизӣ 223 ва Албонӣ дар Мушкот 1/224 онро саҳеҳ донистааст).

Аллоҳ ба василаи намоз ба инсон рафъи дараҷот медиҳад ва гуноҳонашро мебахшад. Савбон (р) мефармояд: Набии Акрам (с) хитоб ба ман фармуд:

«عَلَيْكَ بِكَثْرَةِ السُّجُودِ لِلَّهِ فَإِنَّكَ لا تَسْجُدُ لِلَّهِ سَجْدَةً إِلا رَفَعَكَ اللَّهُ بِهَا دَرَجَةً وَحَطَّ عَنْكَ بِهَا خَطِيئَةً». مسلم (488. )

«Бисёр саҷда кун, зеро Аллоҳ бар ҳар саҷда, як дараҷа ба ту иноят мекунад ва як гуноҳ аз ту маҳв мегардонад».

Намоз яке аз бузургтарин авомили мурофиқати Набии Акрам (с) дар биҳишт аст. Рабиъа бин Каъби Аслам (р) мефармояд: Бо Расули Аллоҳ (с) байтута (шабгузаронӣ) мекардам, шабе оби вузу ва он чӣ, ки мавриди ниёзи Расули Акрам (с) буд, барояш овардам. Он ҳазрат (с) ба ман фармуд: «Бихоҳ». Гуфтам: туро дар биҳишт мехоҳам. Фармуд: «оё хостаи дигаре дорӣ?» гуфтам: Хостаам ҳамин аст. Он ҳазрат (с) фармуд: «пас бо касрати саҷда, маро ёрӣ кун», (то бароят шафоъат кунам). (Муттафақун алайҳӣ).

Рафтан барои намоз, боиси навишта шудани ҳасанот ва рафъи дараҷоту рехтани гуноҳон мегардад. Абӯҳурайра (р) мефармояд: Расули Аллоҳ (с) фармуд:

«مَنْ تَطَهَّرَ فِي بَيْتِهِ ثُمَّ مَشَى إِلَى بَيْتٍ مِنْ بُيُوتِ اللَّهِ لِيَقْضِيَ فَرِيضَةً مِنْ فَرَائِضِ اللَّهِ كَانَتْ خَطْوَتَاهُ إِحْدَاهُمَا تَحُطُّ خَطِيئَةً وَالْأُخْرَى تَرْفَعُ دَرَجَةً». (مسلم )

«Ҳар кас дар хонааш таҳорат намояд, сипас ба сӯи яке аз хонаҳои Аллоҳ (масоҷид) биравад, то фарзе аз фароизи Аллоҳро адо кунад, бо як гом, гуноҳе аз ӯ мерезад ва бо гоми дигар, дараҷае ба дараҷоташ афзуда мешавад». (Муслим).

Ва дар ҳадиси дигар омадааст, ки он ҳазрат (с) фармуд:

إِذَا تَوَضَّأَ أَحَدُكُمْ فَأَحْسَنَ الْوُضُوءَ ثُمَّ خَرَجَ إِلَى الصَّلاةِ لَمْ يَرْفَعْ قَدَمَهُ الْيُمْنَى إِلا كَتَبَ وَجَلَّ لَهُ حَسَنَةً وَلَمْ يَضَعْ قَدَمَهُ الْيُسْرَى إِلا حَطَّ عَنْهُ سَيِّئَةً». (ابوداود 563(

«Агар касе аз шумо хуб вузӯ бигирад, сипас ба сӯи масҷид берун биравад, ҳангоме, ки қадами росташро бармедорад, як некӣ барояш навишта мешавад ва ҳангоме, ки қадами чапашро ба замин мегузарад, як гуноҳ аз гуноҳонаш нобуд мешавад». (Абӯдовуд 563).

عباد الله! صلوا وسلموا على من أمرتم بالصلاة والسلام عليه في قوله سبحانه:

) إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا 56 ) [الأحزاب: 56]

اللهم صلِّ وسلِّم على عبدك ورسولك محمد وعلى آله وأصحابه أجمعين، والتابعين لهم بإحسان إلى يوم الدين. اللهم ارضَ عن الصحابة الأخيار، وآل البيت الأبرار، اللهم إنا نشهدك حب نبيك، وأهل بيت نبيك، وأصحاب نبيك، ومن سار على نهج نبيك صلى الله عليه وآله وسلم. اللهم وفقنا لِمَا تحب وترضى، اللهم انصر الإسلام والمسلمين، ودمر أعداءك أعداء الدين. اللهم اغفر لنا ولآبائنا وأمهاتنا وجميع المسلمين الأحياء منهم والميتين، برحمتك يا أرحم الراحمين، اللهم آتِ نفوسنا تقوها وزكها أنت خير من زكاها، أنت وليها ومولاها، ربنا آتنا في الدنيا حسنة وفي الآخرة حسنة وقنا عذاب النار. عباد الله! إن الله يأمر بالعدل والإحسان وإيتاء ذي القربى، وينهى عن الفحشاء والمنكر والبغي، يعظكم لعلكم تذكرون.