Пойбандӣ ба Суннати Расули Аллоҳ

Баёни ҳақиқати муҳаббати Паёмбар (с).

Баёни ин, ки ибодат бидуни мувофиқат ба Суннат, қабул нест.

Баёни ин, ки маънои «شهادة أن محمدا رسول الله», холис доштани пайравӣ аз ӯст.

Баёни самараи пойбандӣ ба Суннат.

Хутбаи аввал

الحمد لله رب العالمين ، أحمده حمد الشاكرين، وأشهد أن لا إله إلا الله وحده لا شريك له، كلمة حق قامت عليها السماوات والأرضين، وبها أرسل الله الرسل مبشرين ومنذرين، ولأجلها انقسم الناس إلى مؤمنين وكافرين، فمن سبقت له السعادة بالإيمان كان من الناجين، ومن تنكب عنها واتبع هواه كان من الهالكين، وأشهد أن محمداً عبد الله ورسوله، وأمينه على وحيه، وخيرته من خلقه، المبعوث بالدين القويم، والصراط المستقيم، أرسله الله رحمة للعالمين، وإماماً للمتقين، وحجة على الخلائق أجمعين. صلى الله عليه وعلى آله وصحبه والتابعين لهم بإحسان، وسلم تسليماً مقروناً بالرضوان .اما بعد:

Аллоҳ Ҷалла Ҷалолуҳу мефармояд:

( يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَكُمُ الرَّسُولُ بِالْحَقِّ مِنْ رَبِّكُمْ فَآَمِنُوا خَيْرًا لَكُمْ وَإِنْ تَكْفُرُوا فَإِنَّ لِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَكَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَكِيمًا 10 ) [النساء: 170]

«Эй мардум! Паёмбар (Муҳаммад (с) аз ҷониби Аллоҳ ба сӯи шумо омадааст ва дини ҳақро бароятон овардааст, пас имон биёваред (ва фурсатро ғанимат шуморед, ки ин кор) ба суди шумост ва агар кофир шавед (ҳар чанд бо куфр варзиданатон зиёне ба Аллоҳ намерасонед), чаро ки он чӣ дар осмонҳову замин аст, мутаъаллиқ ба Аллоҳ аст ва Аллоҳ огоҳи ҳаким аст».

Эй мусалмонон! Аллоҳи меҳрубон ба ҳар ду гурӯҳ, инсону ҷин миннат ниҳод, ки баргӯзидатарин инсонҳо, маҳвкунандаи торикӣ ва наҷотдиҳандаи мардум аз торикиҳо ба сӯи рӯшнойи, яъне Муҳаммад бин Абдуллоҳ бин Абдулмутталиб (с)ро ба сӯи эшон фиристод ва эшонро бар соири Паёмбарон бартарӣ дод, имтиёзоти мунҳасир ба фардеро низ ба вай арзонӣ фармуд ва уммату пайравонашро беҳтарин уммат қарор дод, муҳаббату пайравии эшонро бар мардум воҷиб гардонид ва онро нишонаи ростӣ ва сидқи имони банда қарор дод. Аллоҳ мефармояд:

( قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ 31 قُلْ أَطِيعُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْكَافِرِينَ 32 ) [آل عمران:31 - 32]

«Бигӯ: агар Аллоҳро дӯст медоред, аз ман пайравӣ кунед, то Аллоҳ шуморо дӯст бидорад ва гуноҳонатонро бибахшояд ва Аллоҳ омӯрзандаи меҳрубон аст. Бигӯ: аз Аллоҳ ва Паёмбар итоъату фармонбардорӣ кунед ва агар сарпечӣ кунанд (эшон ба Аллоҳ ва Паёмбар имон надоранд ва кофиранд ва) Аллоҳ кофиронро дӯст намедорад».

Дар ҷои дигар Аллоҳи пок пиромуни вуҷуби имони ҷаҳониён ба Муҳаммад (с) мефармояд:

تَبَارَكَ الَّذِي نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَى عَبْدِهِ لِيَكُونَ لِلْعَالَمِينَ نَذِيرًا1 ) [الفرقان: 1]

«Воломақому ҷовид касест, ки фурқон, (яъне, ҷудосозандаи ҳаққу ботил) ро бар бандаи худ Муҳаммад (с) нозил кардааст, то ин ки ҷаҳониёнро (бадон) бим диҳад (ва ононро ба гӯши эшон бирасонад». Ин таъйиди Аллоҳ муҷиби имон ба вай буда ва ҳар кас чунин эътиқоде надошта бошад, кофир ва барои ҳамеша дар оташи дӯзах хоҳад монд.

Оёт дар ин мавзӯъ бисёр аст ва ҳамаи онҳо бар вуҷуби тоъати Расули Акрам (с) ва бар пайравӣ аз он чӣ эшон оварда, далолат мекунанд.

Ҳамчунон Аҳодиси дар вуҷуби итоъати Расули Аллоҳ (с) ва пайравӣ аз он чӣ оварда ва таҳрими маъсияти ӯ ба таври мутавотир ворид шудааст ва он ҳам дар ҳаққи касе, ки дар замони ӯ буда ва баъд аз ӯ то рӯзи қиёмат хоҳад омад. Пас бар ҳамаи инсонҳо –аъам аз аҳли китоб ва дигарон- лозим аст ба вай имон оварда ва ба ойинаш гардан ниҳанд.

Аз ҷумлаи ин Аҳодис, Паёмбари бузургвори Ислом мефармояд:

«وَالَّذِى نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ لاَ يَسْمَعُ بِى أَحَدٌ مِنْ هَذِهِ الأُمَّةِ يَهُودِىٌّ وَلاَ نَصْرَانِىٌّ ثُمَّ يَمُوتُ وَلَمْ يُؤْمِنْ بِالَّذِى أُرْسِلْتُ بِهِ إِلاَّ كَانَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ». (مسند أحمد)

"Савганд ба зоте, ки ҷони Муҳаммад дар дасти ӯст, ҳар кадом аз Яҳудон ва Масеҳиён, паёми маро шунида ва ба он имон наёваранд, вориди дӯзах хоҳанд шуд". (Муснади Аҳмад)

Ва дар ҷои дигар мефармояд:

«من أطاعني فقد أطاع الله ومن عصاني فقد عصى الله». (متفق عليه).

"Касе, ки аз ман итоъат кунад, монанди ин, ки аз Аллоҳ итоъат карда ва касе, ки аз ман нофармонӣ кунад, монанди ин ки Аллоҳро нофармонӣ кардааст". (Муттафақун алайҳӣ).

Ҳамчунин Расули Акрам (с) фармудаанд:

«كل أمتي يدخلون الجنّة إلاَّ من أبى، قيل يا رسول الله: ومن يأبى قال: «من أطاعني دخل الجنة ومن عصاني فقد أبى».

"Ҳамаи уммати ман дохили биҳишт хоҳанд шуд, магар касе, ки худ аз духули он имтиноъ варзад", гуфта шуд: Эй Расули Аллоҳ! чӣ касест, ки аз дохил шудани он имтиноъ меварзад? Фармуд: Касе, ки аз ман пайравӣ кард, дохили биҳишт хоҳад шуд ва касе, ки аз ман нофармонӣ кунад, ӯ ҳамон касест, ки аз духули он имтиноъ варзидааст". (ривояти Бухорӣ).

Бародарон ва Хоҳарон! Пайравӣ аз Паёмбари Акрам (с) ва чанг задан ба Суннати мутаҳҳари эшон, самараҳои неки дунявӣ ва ухравиро дар пай дошта, ягона роҳи наҷоти бандааст. Паёмбари Акрам (с) дар ҳадисе, ки Ирбоз бин Сория (р) онро ривоят намуда, фармуд:

«وَعَظَنَا رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مَوْعِظَةً بَلِيْغَةً وَجِلَتْ مِنْهَا الْقُلُوبُ وَذَرَفَتْ مِنْهَا الْعُيُونُ، فقُلْنَا: يا رَسولَ اللَّه! كَأَنَهَا موْعِظَةُ مُوَدِّعٍ فَأَوْصِنَا. قَالَ: «أُوصِيكُمْ بِتَقْوى اللَّهِ، وَالسَّمْعِ وَالطَّاعَةِ وإِنْ تَأَمَّر عَلَيْكُمْ عَبْدٌ حَبَشِيٌّ، وَإنَّهُ مَنْ يَعِشْ مِنْكُمْ فَسَيرَى اخْتِلافاً كَثِيراً. فَعَلَيْكُمْ بِسُنَّتِي وَسُنَّةِ الْخُلُفَاءِ الرَّاشِدِينَ الْمَهْدِيِّينَ، عَضُّوا عَلَيْهَا بالنَّواجِذِ، وإِيَّاكُمْ ومُحْدثَاتِ الأُمُورِ فَإِنَّ كُلَّ بِدْعَةٍ ضلالَةٌ». (رواه أبوداود، والترمذِي وقال: حديث حسن صحيح).

"Паёмбар (с) мавъизаи (балиғе) барои мо эрод фармуданд, ки ба сабаби он дилҳоро тарс фаро гирифт ва ашк дар чашмон ҳалқа зад. Гуфтам: Эй Расули Аллоҳ! Ин мавъиза монанди мавъизаи касе буд, ки мехоҳад видоъ кунад, пас барои мо васияте намоед! Фармуданд: шуморо васият мекунам, ки тақвои Аллоҳро риъоят кунед ва гӯш диҳед ва итоъат кунед, ҳатто агар бандаи сиёҳ, имом ва ҳокими шумо бошад ва агар касе аз шумо зинда бимонад, шоҳиди ихтилофи зиёде мешавад, дар ин сурат ҳамвора бар шумо лозим аст, ки равиши ман ва равиши Хулафои барҳақ ва ҳидоятшудаи маро риъоят кунед ва бар анҷом додани ин аъмол ва идомаи ин равишҳо сахт пофишорӣ ва исрор дошта бошед ва аз бидъатҳо ва умури тозаворидшуда дар дин парҳезед, зеро ҳар бидъат ва амри тозае дар дин, (ки аз тарафи шаръ далеле ба ҷавози он набошад), гумроҳист". (Абӯдовуд ва Тирмизӣ ва фармуд: ҳадиси ҳасани саҳеҳ аст).

Оре! бо чанг задан бар Суннати мутаҳҳар, роҳҳои шайтон масдум гардида, Уммати исломӣ аз ихтилоф ва тафриқа дар амон мемонанд, чунон ки мусалмонони садри Ислом то вақте мутамассик ба Қуръон буданд, аз иззату қувват бархурдор буданд, аммо вақте Уммати ислом аз раҳнамудҳои волои Паёмбари Акрам (с) дур шуданд, монанди умматҳои пешин, хорӣ ва заъфу зиллат домангирашон шуд.

Чунон, ки он ҳазрат фармуданд:

«افْتَرَقَتْ الْيَهُودُ عَلَى إِحْدَى وَسَبْعِينَ فِرْقَةً وَافْتَرَقَتْ النَّصَارَى عَلَى ثِنْتَيْنِ وَسَبْعِينَ فِرْقَةً ستَفْتَرِق أُمَّتِي عَلَى ثَلَاثٍ وَسَبْعِينَ فِرْقَةً كلها فِي النَّارِ إلا وَاحِدَة. قالوا:مَنْ هي يَا رَسُولَ اللَّهِ؟ قَالَ: «هي الْجَمَاعَة». وفي رواية أخري مفسرة الأولي قال: «هي التي تكون علي ما أنا عليه وأصحابي». ( روابة أحمد وابن ماجه وغبره).

«Яҳуд ба ҳафтоду як фирқа тақсим шуданд ва Насоро ба ҳафтоду ду фирқа тақсим гардиданд ва Уммати ман низ ба ҳафтоду се фирқа тақсим мешавад, ба ҷуз як гурӯҳ аз он, ҳамагӣ дар оташанд». Ва дар ривояте аз Расули Акрам (с) суол мешавад, ки гурӯҳи наҷот ёфта чӣ касоне ҳастанд? мефармояд: касоне, ки бар манҳаҷи ман ва Асҳобам қарор доранд». (Ривояти Аҳмад ва Ибни Моҷҷаҳ ва ғайра).

Лизо фирқаи наҷотёфтаро ба ин гуна тавсиф мекунанд, ки онҳо Аҳли суннат ва ҷамоъат ҳастанд, ки аксарияти аъзами мусалмонон мебошанд. Аммо фирқаҳои дигар аҳли истисно, бидъат ва ҳаво мебошанд ва теъдодашон бисёр андак аст ва шиъорашон дурӣ аз Китобу Суннат ва Иҷмоъи Уммат аст, пас ҳар кас бо Китобу Суннат ва Иҷмоъ сухан гӯяд, аз Аҳли суннат ва ҷамоъат маҳсуб мегардад.

بارك الله لي ولكم في القرآن العظيم ونفعني وإياكم بما فيه من الآيات والذكر الحكيم أقول قولي هذا وأستغفر الله لي ولكم ولسائر المسلمين انه هو الغفور الرحيم.

الحمد لله حمدا يليق بجلال وجهه وعظيم سلطانه ، وأشهد أن لا إله إلا الله وحده لا شريك له ، وأشهد أن محمدا عبد الله ورسوله ، صلوات الله سلامه عليه وعلى آله وأصحابه ومن سار على نهجه إلى يوم الدين وبعد:

Эй мусалмонон! Паёмбари бузурги Ислом (с) умматашро ба чангзадан ба Суннати мутаҳҳараш тавсия намуда мефармояд:

«دَعُونِي ما تَرَكتُكُمْ: إِنَّما أَهْلَكَ مَنْ كَانَ قَبْلَكُمْ كَثْرَةُ سُؤَالِهِمْ، وَاخْتِلافُهُمْ عَلَى أَنْبيائِهمْ، فَإِذا نَهَيْتُكُمْ عنْ شَيْءٍ فاجْتَنِبُوهُ، وَإِذَا أَمَرْتُكُمْ بأَمْرٍ فَأْتُوا مِنْهُ مَا اسْتَطَعْتُمْ» ( متفقٌ عليه).

«Маро бо ҳамон дастурот ва вазоифе, ки барои шумо гузоштаам, бигзоред, дар ҳақиқат он чӣ, ки умматҳои пеш аз шуморо ҳалок гардонид, зиёд суол кардан ва мухолифати онон бо Паёмбарони худ буд, пас ҳар гоҳ шуморо аз чизе наҳй кардам, аз он дурӣ кунед ва чун фармони анҷом додани коре ба шумо додам, ҳар қадар аз онро ки метавонед анҷом диҳед».

Ва дар ҷои дигар мефармояд:

«أيهاالناس! إنّي قد تركت فيكم ما إن اعتصمتم به فلن تضلوا ابدا كتاب الله وسنه نبيه».

«Ман байни шумо чизе гузоштам, ки агар ба он чанг бизанед ва амал кунед, ҳаргиз гумроҳ нахоҳед шуд ва он Китоби Аллоҳ ва Суннати Паёмбар (с) аст, ки ҳар кас савори он шуд, наҷот ёфт ва касе, ки саркашӣ намуд, аз ҷумлаи ҳалокшудагон хоҳад буд».

Аллоҳ мефармояд:

( فَلْيَحْذَرِ الَّذِينَ يُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِيبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ يُصِيبَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ 63 ) [النور: 63]

«Касоне, ки бо фармони ӯ Муҳаммад (с) мухолифат мекунанд, бояд битарсанд, ки балое бар онон фурӯд ояд, ё ин, ки ба азоби дарднок дучор шаванд».

Ва дар ҳадиси шариф омада:

«من أطاعني فقد أطاع الله ومن عصاني فقد عصى الله». (متفق عليه).

«Касе аз ман итоъат кунад дар ҳақиқат Аллоҳро итоъат кардааст ва касе, ки аз ман нофармонӣ кунад, дар ҳақиқат Аллоҳро маъсият ва нофармонӣ кардааст». (Муттафақун алайҳӣ).

Ва дар ҷои дигар мефармояд:

«ألا إنّي أوتيت الكتاب ومثله معه، ألا يوشك رجل شبعان على أريكته يقول عليكم بهذا القرآن، فما وجدتم فيه من حلال فأحلوه، وما وجدتم من حرام فحرّموه». (أحمد وأبوداود وحاكم با إسناد صحيح).

«Ҳамоно ба ман Қуръон ва мислу монанди он (яъне: Суннати Расули Акрам (с) дода шудааст, ҳамоно ба зудӣ марде шикамсер ва такя зада ба такягоҳе ва болишти худ, ки мегӯяд: бар шумо лозим аст, ки фақат пайрави Қуръон бошед ва ҳар чӣ дар он аз ҳалол ёфтед, пас онро ҳалол бидонед ва он чӣ дар он аз ҳаром ёфтед, онро ҳаром бидонед». (Аҳмад ва Абӯдовуд ва Ҳоким бо санади саҳеҳ).

Абӯрофеъ аз падараш ривоят мекунад, ки Расули Акрам (с) фармуданд:

«لا ألفين أحدكم متكئاً على أريكته يأتيه الأمر من أمري مما أمرتُ به أو نهيتُ عنه فيقول لا ندري، ما وجدنا في كتاب الله اتبعناه». (أبوداود وابن ماجه با سند صحيح).

«Набинам, ки яке аз шумо бар болишти худ такя зада ва амре аз авомире, ки ман ба он амр кардаам ва ё аз он наҳй кардаам, бар ӯ ояд ва ӯ бигӯяд: намедонам! фақат он чӣ дар Китоби Аллоҳ пайдо кардем, қабул хоҳем кард». (Абӯдовуд ва Ибни Моҷҷаҳ бо санади саҳеҳ).

Пас бар мусалмон воҷиб аст, дар ҳамаи умури зиндагӣ аъам, аз ибодот ва муъомалот, аз иршодоти Набавӣ пайравӣ намояд, чунон ки он Ҳазрат (с) фармудаанд:

«صلوا کما رأيتمونی أصلی» (روايت أبو داود).

Яъне: «Тавре намоз бихонед, ки маро дидаед намоз мехонам». (Абӯдовуд).

Ва дар ҷои дигар мефармояд:

«خذوا عنی مناسککم» (أحمد وبيهقی).

«Маносики ҳаҷҷатонро аз ман бигиред». (Аҳмад ва Байҳақӣ).

Бинобарин шогирдони мадрасаи Нубувват, дар ҳамаи ҳолатҳо аз ҳидояти Паёмбари гиромӣ ҳаргиз сарбоз намезананд, авомири он Ҳазратро гиромӣ дошта, аз ҷону дил амалӣ менамуданд ва аз навоҳии эшон дурӣ меҷустанд.

Чунон, ки аз Аббос бин Рабиъа (р) ривоят шудааст, ки фармуд:

«رَأَيْتُ عُمَرَ بنَ الخطاب- رضي اللَّه عنه-، يُقَبِّلُ الْحَجَرَ، يَعْنِي الأَسْوَدَ ويَقُولُ: إِني أَعْلَمُ أَنَّكَ حَجَرٌ مَا تَنْفَعُ ولا تَضُرُّ، ولَوْلاَ أنِّي رأَيْتُ رَسُولَ اللَّه- صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ-، يُقَبِّلُكَ ما قَبَّلْتُكَ..». (متفقٌ عليه).

«Ҳазрати Умар бин Хаттобро дидам, ки ҳаҷарул-асвадро мебӯсид ва мефармуд: «Медонам, ки ту санге ҳастӣ ва фаидаву зарар намерасонӣ ва агар Паёмбар (с)ро надида будам, ки туро мебусид, ҳаргиз туро намебӯсидам». (Муттафақун алайҳӣ).

Мусалмонон! Бидонед, Уммати исломӣ вақте бо иззат ва қудратманд хоҳад шуд, ки Суннати Паёмбар (с)ро зинда сохта, онро сармашқи зиндагии хеш қарор диҳанд, дар ғайри ин сурат, ҷуз хорӣ ва зиллат чизе насибашон нахоҳад буд, чунонки он Ҳазрат (с) фармуд:

«إذا تَبَايَعْتُمْ بِالْعِينَةِ وَأَخَذْتُمْ أَذْنَابَ البقر وَرَضِيتُمْ بالزرعِ وتركتم الجهادَ، سلط اللهُ عليكم ذُلا لاَ يَنْزِعُهُ حتى ترجعوا إلى دينِكم» (أبو داود وبيهقی).

"Ҳар гоҳ муъомали "Ийна" (навъе аз муомала аст) кардед ва думи говҳоятонро гирифтед ва ба кишту зироъат розӣ шудед (ба мол ва зебу зевари дунё дил бастед) ва ҷиҳодро такр кардед, Аллоҳ бар шумо зиллате тасаллут мекунад ва онро барнамедорад, магар ин ки ба динатон бар гардед".

Оре! Уммати исломист, ки Ислом онҳоро иззат бахшида, ҳаргоҳ иззатро аз ғайри он ҷустуҷӯ намоянд, Аллоҳ ононро хору залил мекунад ва агар мо Исломро нусрат надиҳем, Аллоҳ қавмеро хоҳад овард, ки динаш ва суннати Набияшро, нусрат диҳанд.

( إِلَّا تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللَّهُ ) [التوبة: 40]

«Агар Паёмбарро ёрӣ накунед –Аллоҳ ӯро ёрӣ мекунад, ҳамон гуна, ки қаблан ӯро ёрӣ дода буд».

عباد الله! صلوا وسلموا على من أمرتم بالصلاة والسلام عليه في قوله:

) إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا 56 ) [الأحزاب: 56]

اللهم صلِّ وسلِّم على عبدك ورسولك محمد وعلى آله وأصحابه أجمعين، والتابعين لهم بإحسان إلى يوم الدين.اللهم ارضَ عن الصحابة الأخيار، وآل البيت الأبرار، اللهم إنا نشهدك حب نبيك، وأهل بيت نبيك، وأصحاب نبيك، ومن سار على نهج نبيك صلى الله عليه وآله وسلم.اللهم وفقنا لِمَا تحب وترضى، اللهم انصر الإسلام والمسلمين، ودمر أعداءك أعداء الدين. اللهم اغفر لنا ولآبائنا وأمهاتنا وجميع المسلمين الأحياء منهم والميتين، برحمتك يا أرحم الراحمين، اللهم آتِ نفوسنا تقوها وزكها أنت خير من زكاها، أنت وليها ومولاها، ربنا آتنا في الدنيا حسنة وفي الآخرة حسنة وقنا عذاب النار.عباد الله! إن الله يأمر بالعدل والإحسان وإيتاء ذي القربى، وينهى عن الفحشاء والمنكر والبغي، يعظكم لعلكم تذكرون.